Truffel, hulphond in opleiding

Langzaamaan zijn de we het verlies van Mellis een plekje aan het geven, hoe moeilijk dat ook is. Hij zal altijd in onze harten zitten. Het gemis van een hond in huis was dan ook enorm, wat een leegte. Niet alleen mijn beste vriend was overleden, ook mijn steun en toeverlaat in een stukje zorg viel weg. Dat merk ik echt goed ook, want ik moet nu weer vragen of iemand mijn jas uit kan trekken en mijn laarzen aan wil geven. Het besef dat we een nieuwe hond wilde was er dan ook snel. Ook met in ons achterhoofd dat het opleiden van een nieuwe hond zomaar meer dan een jaar kon gaan duren.

Al snel kwam Thom op de GoldenReriever herplaatsing site terecht. Daar stond niets op, en ik weet dat als er niets op stond, dat ze dan ook niets hadden. Maar Thom was eigenwijs en hij ging toch bellen met Ingrid van de herplaatsing. Ze hadden inderdaad niets, maar ze had wel via via gehoord dat er in Frankrijk nog een pup van 9 weken over was uit een nest. Dat leek ons wel wat,dus al snel kwamen we in contact met Jan en Jutta, en hun site zag er ook goed uit. Fokker Truffel

 

 

Thom besloot er een telefoontje naar Frankrijk aan te wagen, en het eerste wat hij deed was in huilen uitbarsten. Het was ook nog zo kort na het overlijden van Mellis. Gelukkig hadden Jan en Jutta begrip voor onze situatie en ze huilde met ons mee. Truffel was de laatste pup uit het nest en had een speciaal plekje in hun hart. Ze zouden twee weken later naar Nederland komen, en dan zouden ze Truffel (die toen nog Gamin heette) aan ons voor komen stellen. Als het klikte zou Truffel gelijk blijven. Gho wat was dat een moeilijk moment zeg. Het klikte perfect met Truffel, maar ook het verlies van Mellis was nog vers. We voelden ons ook best wel schuldig tegenover Mellis om al zo snel al weer een andere hond in huis te halen, maar we moesten door met ons leven… De nodige tranen zijn gevallen die middag, vooral bij het afscheid van Jan en Jutta met Truffel.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en Truffel is nu 8 maanden. Het is een echte dondersteen, maar hij is ook nog wat angstig. We zijn er van overtuigt dat dit wel goed gaat komen. Langzaam beginnen we hem wat handelingen aan te leren, en hij vindt het heerlijk. Als eerste vonden we het belangrijk dat hij buiten goed zou luisteren. Ook dat gaat steeds beter.

We zijn net een paar dagen in Duitsland geweest, en daar lag veel sneeuw. Truffel werd helemaal gek van de sneeuw, hij vond het geweldig. Hij heeft i bergen sneeuw lopen rollebollen. Geweldig om te zien. Helaas kunnen we nog geen you tube filmpjes plaatsen dus hier even de link: Truffel in de sneeuw

 

De opleiding van Truffel is nog lang niet klaar, maar dat geeft ook helemaal niet. We genieten er elke dag van, en we liggen regelmatig in een deuk van het lachen. Het is een echte lieverd, en met een vader die internationaal kampioen schoonheid is, is het ook een echte beauty. Ik zal jullie regelmatig op de hoogte houden van onze vorderingen.

Liefs As en Truffel

Mellis is niet meer…

…Mijn lieve Mellis is niet meer….

Na bijna 8 jaar trouwe dienst is mijn grote steun en toeverlaat, mijn hulphond Mellis op 19 september 2011 overleden aan de gevolgen van kanker.

Eind 2003 is Mellis bij ons komen wonen. Ik had de aanvraag gedaan bij Hulphond Nederland en Joop Mekke kwam op indicatie gesprek. Hij had Mellis in de auto zitten. Nadat ik tegen Joop gezegd had dat de hond best naar binnen mocht, is hij Mellis uit de auto gaan halen. Dit klikte meteen en was liefde op het eerste gezicht. Al vrij snel kwam Mellis bij ons wonen, en vanaf die tijd werd Mellis steeds meer mijn schaduw. Waar ik ging ging Mellis en andersom. Altijd was Mellis bij ons. Als we op vakantie gingen was Mellis er ook bij, en al snel werd ook hij een echte wereldreiziger.
Mellis was mijn steun en toeverlaat en zorgde er al snel voor dat ik veel dingen weer zelf kon doen. Wat een zaligheid was dat.

In september besloten Thom en ik om nog lekker even op vakantie te gaan. We hadden een aangepaste caravan gehuurd en we wilden eerst naar Oostenrijk en dan door naar Italië. De dag voordat we op vakantie gingen wilde Mellis niet eten. Nou Mellis die niet wil eten was nieuw en deed alarmbellen rinkelen. Maar we gingen ook op vakantie, voor het eerst met de caravan, en omdat Mellis heel erg gevoelig is voor mijn stemmingen weten we het aan mijn vakantiestress. Als we eenmaal in de auto zaten dan zou het wel over gaan. Maar dat hele weekend bleef het tobben, en Mellis wilde nauwelijks iets eten, en bleef maar overgeven. Op maandag morgen besloten we de Oostenrijkse dierenarts op te zoeken om Mellis een kuurtje te geven voor wat wij dachten dat een virusje zou zijn. Mellis bleek echter erg ziek en moest gelijk aan het infuus met voeding, pijnstillers en antibraak middelen. We schrokken enorm natuurlijk. Mellis is in alle jaren dat hij bij ons was nog nooit een dag ziek geweest.
De dierenarts besloot ook een uitgebreid bloedonderzoek te doen en foto’s te maken. Al snel bleek dat zijn milt was opgezet, en dat er een verdikking in de lever zat. Echter van de infusen twee keer per dag knapte Mellis aardig op en hij kreeg weer wat energie.
Op de camping waar we zaten ging het als een lopend vuurtje dat er een hulphond ziek was en iedereen kwam even langs om te vragen hoe het met Mellis was. Inmiddels hadden we ook een reisverbod gekregen en zodoende bleven we op de camping hangen.
Halverwege de week kwamen de bloeduitslagen binnen en er bleek dat Mellis kankercellen op zijn lever had zitten. Maar of het goed of kwaadaardig was wist ze niet. Ik wist vanaf dat moment dat Mellis ernstig ziek was. Thom bleef goede moed houden en bleef het van de positieve kant zien. Ik kon dat niet en ging uit van het ergste, dan kon het uiteindelijk alleen maar meevallen.
Toen Mellis weer stabiel was waren we inmiddels een week verder, en de dierenarts adviseerde ons in Nederland gelijk door te rijden naar het dierenziekenhuis in Utrecht.
Dat hebben we gedaan, en op dinsdag heeft Thom zich via de spoedeisende hulp naar binnen gekletst. We hadden foto’s en bloeduitslagen bij ons, en toen ze dat zagen werden we gelijk geholpen en Mellis werd opgenomen. Er werden foto’s gemaakt, een echo gedaan, en ook een gevaarlijke leverbiopt stond op de planning. Donderdag ochtend kregen we de meest verpletterende uitslag die we ooit hebben gekregen. Mellis bleek stadium 5 lympfoon kanker te hebben. Veel was er niet meer aan te doen, want het was al behoorlijk uitgezaaid. We kregen een uur de tijd om te beslissen of we Mellis wilden behandelen met chemo of niet. De arts kon namelijk maar een uurtje de IC vrijhouden. Chemo zou een zwaar traject worden, en kleine kinderen en mensen met een lage weerstand zouden niet bij hem mogen. Nou, dan hield het al snel op, want ik wilde natuurlijk wel bij mijn hond blijven.
Het weekend daarna ging Mellis hard achteruit. Hij wilde niet meer eten, en was erg misselijk. Ook had hij erg veel pijn. Het deed ontzettend veel pijn om mijn grote vriend zo te zien lijden. Vrienden en familie kwamen afscheid nemen van Mellis, want het stond wel vast dat het niet meer lang zou duren. Thom en ik konden niets anders dan huilen en waren intens verdrietig. Wat had mijn grote vriend een pijn. Dit verdiende hij echt niet. Hij is altijd zo goed geweest voor mij, dat we hem absoluut een te grote lijdensweg wilden besparen. Doordat Mellis inmiddels op een flinke pijnstiller zat kreeg hij veel dorst, waardoor hij ook ’s nachts veel moest plassen. Op zondagnacht, voor Thom ging werken liet hij hem nog even plassen. Huilend kwam hij weer binnen met de mededeling dat Mellis bijna niet meer op zijn benen kon staan en bijna omviel. Ook toen ik hem later op de nacht naar buiten liet was dit niet veranderd. Midden in de nacht hebben we besloten dat maandagavond Mellis zijn laatste adem zou uitblazen. Thom heeft ’s morgens de dierenarts gebeld met de vraag of hij ’s avonds wilde langskomen. Thom moest de hele dag werken, en de hele dag hebben we elkaar huilend aan de telefoon gehad. Die maandag was ook onze BultersMekke overleg dag en Joop en Erika zouden komen. Ik heb ze niet afgebeld omdat ik hun steun hard nodig zou hebben die dag.
Toen Joop en Eer binnenkwamen schrokken zich rot van Mellis, en zagen gelijk dat hij heel erg ziek was. We hebben wat tranen gehuild die dag. Het idee dat ik later op die dag mijn grootste vriend zou moeten laten inslapen deed me steeds harder huilen. Maar god, wat had mijn vriend een pijn. Ik heb Joop en Eer gevraagd er bij te blijven. Mellis was dol op hun, en ik had mijn vrienden nodig die avond. Natuurlijk bleven Joop en Eer, en ook Thom vond het fijn dat ze erbij bleven.
Rond half 7 kwam de dierenarts binnen, en ook hij schrok van Mellis. Als snel werd duidelijk dat inslapen het beste was voor onze grote vriend….

Nadat de dierenarts hem een slaapmiddel had gegeven duurde het nog even eer Mellis rustig werd. Hij ademde zwaar, en wat was het moeilijk hem zo te zien. We namen nog even onze tijd om afscheid te nemen, en toen ging het laatste spuitje bij Mellis naar binnen. Binnen een paar seconden was het voorbij. Er kwam rust op Mellis zijn gezicht, en er kwam rust in mij. Mellis was overleden. Gek genoeg werd ik heel rustig, het was goed zo, mijn vriend had geen pijn meer…
Huilend hebben we de hele avond bij Mellis gezeten. We hadden besloten om Mellis te laten cremeren, en dat zou de volgende dag gebeuren. We hadden nog de hele avond en nacht om afscheid te nemen. Ik was uitgeput van alle emoties van de afgelopen weken, maar slapen kon ik ook niet met een dode Mellis in de woonkamer. Toch hebben Thom en ik afzonderlijk van elkaar nog een poos bij Mellis gezeten. Hij zag er zo vredig uit, net alsof hij sliep.

De volgende middag zijn we naar Rotterdam gereden waar een dierencrematorium zit. Daar konden we nog rustig afscheid nemen, en toen moesten we echt gaan. Vreselijk was dat. Maar in mijn hoofd bleef ik zeggen dat dit het beste was voor Mellis. De volgende dag hebben we zijn as opgehaald en we hebben allebei een sierraad uitgekozen voor aan een ketting waar wat as in zit. Dit geeft ons allebei veel troost en steun.

Nu zijn we ruim een week verder en het gemis is heel erg groot. De dagen zijn erg leeg en het doel in mijn dag was weg. Werken ging echt niet, het verdriet was te groot. Joop en Eer gaven me alle tijd, en we hebben het secretariaat even gesloten.
Toch moesten we ook verder met ons leven, en een leven zonder hond was echt uit den boze. Thom ging op zoek naar een puppie, en al snel kwamen we via de Golden herplaatsing terecht bij mensen in Zuid Frankrijk die nog een laatste reutje over hadden.
Dit klikte zo met deze mensen, dat zij ook bij ons een goed gevoel hebben bij ons.
Zo is het gekomen dat er nu een pup in ons leven is. Het is een Golden Retriever pup en hij heet Truffel. Ik heb altijd gezegd dat een volgende hond Truffel gaat heten, en zo geschiedde.
Dit moppie is nu pas een dag bij ons, en het gaat erg goed. Samen met Joop en Erika gaan we Truffel weer opleiden als hulphond. We hebben er vreselijk veel zin in.
Het gemis van Mellis is groot, en is met de komst van Truffel niet minder geworden. Het zal tijd nodig hebben eer dit verdriet slijt, en die tijd moet er ook zijn.

Mellis, je zit in ons hart, en we zullen je nooit vergeten…..