Nog niet zo lekker

Weer even een berichtje van mijn kant. Het gaat nog niet zo lekker. Ik hou heel weinig eten binnen. Alles komt er na vreselijke buik krampen weer uit. Nou das natuurlijk niet goed, want voeding is toch wel een belangrijk iets bij ziekte.

In overleg met de huisarts is er nu besloten om voorlopig aan de bijvoeding te gaan, Nutridrink. Drankjes op melk en sap basis waar alle voedings stoffen in zitten. Ik kan je vertellen dat het geen drinken is. Ik heb natuurlijk nog niet alle smaken geprobeerd. Ik heb het weekend verschillende soorten en smaken, en kan dan maandag mijn bevindingen aan de apotheek melden, die gaan de meest lekkere bestellen.

Dit betekent dat ik ook in de vakantie niet gewoon zal kunnen eten. Door alle darm problemen heb ik het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) gekregen, en normaal eten zal voortaal moeilijk blijven. Mooi kut natuurlijk voor deze lekkerbek. Ik mag wel gewoon eten, maar het levert zoveel problemen op dat het gewoon niet leuk is. Van een halve bruine boterham zit ik de hele avond op de wc, dus dan weet je wel wat een complete maaltijd doet.

Ik moet nog even uitzoeken welke bijvoeding er in de USA te krijgen is. Nutrikdrink in ieder geval niet. Maandag ga ik even in overleg met de apotheek, kijken of zij mij verder kunnen helpen. Om voor 3 weken alles mee te zeulen is niet te doen. Ik mag maar 18 kg medische bagage meenemen, en dat is nodig voor mijn stoma spullen.

Al met al is het allemaal een heel gedoe. Deze bijvoeding was één van mijn grenzen, en daar moet ik wéér overheen gaan. Zo vreselijk klote. Natuurlijk weet ik dat het bijdraagt aan het herstel, dat weet ik allemaal wel, maar het maakt het niet minder vervelend.

Maar goed, het is mooi weer het hele weekend, en ik hoop dat de zon mij uit mijn dip kan halen. Ik heb weer genoeg recensie exemplaren te lezen, dus vervelen doe ik me niet.

Ik wens jullie allemaal een fijn en zonning weekend,

Liefs Astrid

Nog niet zo lekker

Weer even een berichtje van mijn kant. Het gaat nog niet zo lekker. Ik hou heel weinig eten binnen. Alles komt er na vreselijke buik krampen weer uit. Nou das natuurlijk niet goed, want voeding is toch wel een belangrijk iets bij ziekte.

In overleg met de huisarts is er nu besloten om voorlopig aan de bijvoeding te gaan, Nutridrink. Drankjes op melk en sap basis waar alle voedings stoffen in zitten. Ik kan je vertellen dat het geen drinken is. Ik heb natuurlijk nog niet alle smaken geprobeerd. Ik heb het weekend verschillende soorten en smaken, en kan dan maandag mijn bevindingen aan de apotheek melden, die gaan de meest lekkere bestellen.

Dit betekent dat ik ook in de vakantie niet gewoon zal kunnen eten. Door alle darm problemen heb ik het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) gekregen, en normaal eten zal voortaal moeilijk blijven. Mooi kut natuurlijk voor deze lekkerbek. Ik mag wel gewoon eten, maar het levert zoveel problemen op dat het gewoon niet leuk is. Van een halve bruine boterham zit ik de hele avond op de wc, dus dan weet je wel wat een complete maaltijd doet.

Ik moet nog even uitzoeken welke bijvoeding er in de USA te krijgen is. Nutrikdrink in ieder geval niet. Maandag ga ik even in overleg met de apotheek, kijken of zij mij verder kunnen helpen. Om voor 3 weken alles mee te zeulen is niet te doen. Ik mag maar 18 kg medische bagage meenemen, en dat is nodig voor mijn stoma spullen.

Al met al is het allemaal een heel gedoe. Deze bijvoeding was één van mijn grenzen, en daar moet ik wéér overheen gaan. Zo vreselijk klote. Natuurlijk weet ik dat het bijdraagt aan het herstel, dat weet ik allemaal wel, maar het maakt het niet minder vervelend.

Maar goed, het is mooi weer het hele weekend, en ik hoop dat de zon mij uit mijn dip kan halen. Ik heb weer genoeg recensie exemplaren te lezen, dus vervelen doe ik me niet.

Ik wens jullie allemaal een fijn en zonning weekend,

Liefs Astrid

aan het herstellen

Ik ben inmiddels weer een weekje thuis en ik ben nog volop aan het herstellen. Mijn benauwdheid is voor een groot deel weer weg, al ben ik wel snel buiten adem. Mijn darmen zijn nog steeds voorzien van de besmettelijke bacterie en mijn eten komt er met regelmaat nog steeds uit. Ik probeer wel langzaam weer met een lichte maaltijd beginnen want van alleen maar beschuit word je ook zo eng.

Werken doe ik halve dagen zodat ik de tijd heb om te herstellen en enigzins fit op vakantie te gaan.

We gaan dit jaar dus een verre reis maken naar de USA. We vliegen naar Los Angeles en na een nachtje in een hotel gaan we de volgende dag onze camper ophalen. Dezze camper is natuurlijk compleet aangepast en ik moet er met mijn rosltoel goed kunnen vertoeven. Vanuit LA gaan we door naar San Francisco en zullen we onderweg de nodige dingen gana bekijken. Daarna gaan we door naar Las Vegas, en van daaruit weer terug naar LA.

Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal is, we kunnen haast niet meer wachten. Nu maar hopen dat de aswolk dan verdwenen is 😉

We vliegen met de KLM en Mellis mag gewoon mee in de cabine, dankzij zijn status als hulphond.

Van mijn vriendinnetje kan ik haar Bebook lenen, want ik kan nu niet zoveel boeken als anders meenemen. Ik stop wel wat pockets hier en daar en een boek in mijn handbagage, dus dat moet gaan lukken.

Nu dus volop aan het herstellen en energie opdoen voor de vakantie! We hebben er zin in!

Van mijn collega’s kreeg ik trouwens een mooie bos bloemen voor secretaresse dag, dus die staat hier schitterend te bloeien. Dank lieve collega’s.

Liefs Astrid

Cody MacFayden – Tijd om te sterven

Flaptekst:

Hij noemt zichzelf Dali en biedt zijn diensten aan mannen aan die van hun ‘lastige’ echtgenotes af willen. Voor een aanzienlijk geldbedrag zorgt hij ervoor dat de vrouwen spoorloos verdwijnen. Zijn aanpak is uiterst zakelijk – nauwkeurig, emotieloos, zonder enige mores – waardoor hij vrijwel geen aanwijzingen achterlaat. Sterker nog, Smoky en haar team hebben zelfs geen weet van Dali’s praktijken totdat hij een van zijn slachtoffers ‘aflevert’ op de stoep van de FBI. Maar waarom heeft deze vrouw het mogen overleven? En waarom wordt de FBI op het spoor van Dali gezet? Het zijn een paar van de vele raadsels die Smoky moet ontrafelen in haar jacht op een psychopaat die een spel speelt met regels die hijzelf geschreven heeft

Mijn recensie:Een page turner om voor wakker te blijven!

Tijd om te sterven is inmiddels de vierde thriller van Cody McFayden met Smoky Barret en haar team in de hoofdrol.

Soms lees je een thriller die werkelijk alles heeft. Spanning, romantiek, erotiek en emotie. Voor mij alle bestanddelen voor een goed boek. Tijd om te sterven is zo’n boek.

Smokey Barret en haar team krijgen weer een zaak op hun bord die wederom vreselijk gruwelijk is. Smokey is al gehavend door een eerdere serie moordenaar, Joseph Sands, die haar man en dochter vermoord heeft. Joseph Sands heeft ook haar beste vriendin vermoord, uitgebeend, en haar dochter aan het ontbindende lijk van haar moeder vastgekent. Bonnie is aan Smokey achter gelaten en samen zijn ze hersteld van de gruwelijkheden die hen overkomen zijn. Dit keer hebben we te maken met Dali. Op de trouwdag van Callie, een lid van het team, wordt er een vrouw uit de auto gegooid. Deze vrouw wordt al zeven jaar vermist. Maar waarom wordt deze vrouw uit de auto gegooid op een bruiloft vol met FBI agenten? Dit is het zinderende begin van Tijd om te sterven. McFayden is er wederom in geslaagd om een gruwelijk boek te schrijven. Eenmaal begonnen ben je verkocht en kan je niet meer stoppen. De spanningsbogen zijn van topklasse. Omdat de hoofdpersonen weer hetzelfde zijn als in de vorige drie boeken heb je die inmiddels goed leren kennen. Het is echter geen probleem als je de eerste drie boeken niet hebt gelezen, al is dat natuurlijk wel leuker. Ook de dader wordt steengoed neergezet, en langzaam wordt er opgebouwd naar een gruwelijke climax! Tijd om te sterven moet je lezen, maar let op, je kan niet meer stoppen!

aan het herstellen

Ik ben inmiddels weer een weekje thuis en ik ben nog volop aan het herstellen. Mijn benauwdheid is voor een groot deel weer weg, al ben ik wel snel buiten adem. Mijn darmen zijn nog steeds voorzien van de besmettelijke bacterie en mijn eten komt er met regelmaat nog steeds uit. Ik probeer wel langzaam weer met een lichte maaltijd beginnen want van alleen maar beschuit word je ook zo eng.

Werken doe ik halve dagen zodat ik de tijd heb om te herstellen en enigzins fit op vakantie te gaan.

We gaan dit jaar dus een verre reis maken naar de USA. We vliegen naar Los Angeles en na een nachtje in een hotel gaan we de volgende dag onze camper ophalen. Dezze camper is natuurlijk compleet aangepast en ik moet er met mijn rosltoel goed kunnen vertoeven. Vanuit LA gaan we door naar San Francisco en zullen we onderweg de nodige dingen gana bekijken. Daarna gaan we door naar Las Vegas, en van daaruit weer terug naar LA.

Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal is, we kunnen haast niet meer wachten. Nu maar hopen dat de aswolk dan verdwenen is 😉

We vliegen met de KLM en Mellis mag gewoon mee in de cabine, dankzij zijn status als hulphond.

Van mijn vriendinnetje kan ik haar Bebook lenen, want ik kan nu niet zoveel boeken als anders meenemen. Ik stop wel wat pockets hier en daar en een boek in mijn handbagage, dus dat moet gaan lukken.

Nu dus volop aan het herstellen en energie opdoen voor de vakantie! We hebben er zin in!

Van mijn collega’s kreeg ik trouwens een mooie bos bloemen voor secretaresse dag, dus die staat hier schitterend te bloeien. Dank lieve collega’s.

Liefs Astrid

Cody MacFayden – Tijd om te sterven

Flaptekst:

Hij noemt zichzelf Dali en biedt zijn diensten aan mannen aan die van hun ‘lastige’ echtgenotes af willen. Voor een aanzienlijk geldbedrag zorgt hij ervoor dat de vrouwen spoorloos verdwijnen. Zijn aanpak is uiterst zakelijk – nauwkeurig, emotieloos, zonder enige mores – waardoor hij vrijwel geen aanwijzingen achterlaat. Sterker nog, Smoky en haar team hebben zelfs geen weet van Dali’s praktijken totdat hij een van zijn slachtoffers ‘aflevert’ op de stoep van de FBI. Maar waarom heeft deze vrouw het mogen overleven? En waarom wordt de FBI op het spoor van Dali gezet? Het zijn een paar van de vele raadsels die Smoky moet ontrafelen in haar jacht op een psychopaat die een spel speelt met regels die hijzelf geschreven heeft

Mijn recensie:Een page turner om voor wakker te blijven!

Tijd om te sterven is inmiddels de vierde thriller van Cody McFayden met Smoky Barret en haar team in de hoofdrol.

Soms lees je een thriller die werkelijk alles heeft. Spanning, romantiek, erotiek en emotie. Voor mij alle bestanddelen voor een goed boek. Tijd om te sterven is zo’n boek.

Smokey Barret en haar team krijgen weer een zaak op hun bord die wederom vreselijk gruwelijk is. Smokey is al gehavend door een eerdere serie moordenaar, Joseph Sands, die haar man en dochter vermoord heeft. Joseph Sands heeft ook haar beste vriendin vermoord, uitgebeend, en haar dochter aan het ontbindende lijk van haar moeder vastgekent. Bonnie is aan Smokey achter gelaten en samen zijn ze hersteld van de gruwelijkheden die hen overkomen zijn. Dit keer hebben we te maken met Dali. Op de trouwdag van Callie, een lid van het team, wordt er een vrouw uit de auto gegooid. Deze vrouw wordt al zeven jaar vermist. Maar waarom wordt deze vrouw uit de auto gegooid op een bruiloft vol met FBI agenten? Dit is het zinderende begin van Tijd om te sterven. McFayden is er wederom in geslaagd om een gruwelijk boek te schrijven. Eenmaal begonnen ben je verkocht en kan je niet meer stoppen. De spanningsbogen zijn van topklasse. Omdat de hoofdpersonen weer hetzelfde zijn als in de vorige drie boeken heb je die inmiddels goed leren kennen. Het is echter geen probleem als je de eerste drie boeken niet hebt gelezen, al is dat natuurlijk wel leuker. Ook de dader wordt steengoed neergezet, en langzaam wordt er opgebouwd naar een gruwelijke climax! Tijd om te sterven moet je lezen, maar let op, je kan niet meer stoppen!

David Sedaris – Van je familie moet je het hebben

Flaptekst:
Van je familie moet je het hebben bevat een zorgvuldig en kundig samengestelde en ingeleide selectie door Aaf Brandt Corstius van David Sedaris’ mooiste, ontroerendste en vooral geestigste verhalen: ze gaan over de dood, over zijn knotsgekke familie, over nudistencampings, over roken, over de zes tot acht zwarte mannen die Sinterklaas assisteren, over dwangneuroses, lichamelijk verval, over shoppen met zijn zus Amy, en over nog meer dood.
Mijn recensie:
Van je familie moet je het hebben is een verhalen bundel van David Sedaris, samen gesteld door Aaf Brandt Corstius.
Zoals gezegd een boek met allemaal korte familie verhaaltjes. De verhalen zijn werkelijk hilarisch en ontzettend komisch. Met regelmaat dacht ik: “Ben blij dat het geen familie van mij is!”
Alle gebeurtenissen, hoe klein ook, worden gedocumenteerd door Sedaris om vervolgens in een verhaal gegoten te worden. Doordat het korte verhaaltjes zijn krijg je als lezer ook de kans om de bundel even weg te leggen en wat anders te lezen.
Sedaris maakt je aan het lachen, aan het schateren zelfs! Je leert de familie van Sedaris en de rest van zijn omgeving goed kennen door zijn verhaaltjes, en soms voel je je als een voyeur in zijn leven.
Kortom, Sedaris moet je lezen en mag zeker niet op je boekenlijstje ontbreken.

David Sedaris – Van je familie moet je het hebben

Flaptekst:Van je familie moet je het hebben bevat een zorgvuldig en kundig samengestelde en ingeleide selectie door Aaf Brandt Corstius van David Sedaris’ mooiste, ontroerendste en vooral geestigste verhalen: ze gaan over de dood, over zijn knotsgekke familie, over nudistencampings, over roken, over de zes tot acht zwarte mannen die Sinterklaas assisteren, over dwangneuroses, lichamelijk verval, over shoppen met zijn zus Amy, en over nog meer dood.Mijn recensie:Van je familie moet je het hebben is een verhalen bundel van David Sedaris, samen gesteld door Aaf Brandt Corstius.Zoals gezegd een boek met allemaal korte familie verhaaltjes. De verhalen zijn werkelijk hilarisch en ontzettend komisch. Met regelmaat dacht ik: “Ben blij dat het geen familie van mij is!”Alle gebeurtenissen, hoe klein ook, worden gedocumenteerd door Sedaris om vervolgens in een verhaal gegoten te worden. Doordat het korte verhaaltjes zijn krijg je als lezer ook de kans om de bundel even weg te leggen en wat anders te lezen. Sedaris maakt je aan het lachen, aan het schateren zelfs! Je leert de familie van Sedaris en de rest van zijn omgeving goed kennen door zijn verhaaltjes, en soms voel je je als een voyeur in zijn leven.Kortom, Sedaris moet je lezen en mag zeker niet op je boekenlijstje ontbreken.

Vanalles

Het zijn rare tijden geweest de afgelopen weken, en dan met name de afgelopen week.

Vorige week woensdagavond werd ik ziek. Koude koorts, overgeven, diaree en nog wat klachten. Doodmoe was ik de volgende ochtend en niet in staat mijn bed uit te komen. Vrijdag hadden we eigenlijk examen van onze eerste module, maar dat heb ik af moeten bellen, ik was te ziek. Vrijdag middag kwam de huisarts en kreeg ik iets voor de misselijkheid. Mocht het zaterdag niet over zijn moest ik de huisarsten post bellen. Dat heb ik gedaan zaterdag middag want ik hield ook geen eten meer binnen.

De huisarts had het snel gezien en belde een ambulance om mij af te voeren naar het ziekenhuis. Op de spoedeisende hulp beland werden er allerlei onderzoeken gedaan. Ik was uitgedroogd en moest aan het infuus, en uit bloedonderzoek bleek dat ik ook een longembolie had. Na die diagnose was de diaree en overgeven aan de kant geschoven, want een embolie heeft een hoog risico, zeker omdat ik het al 3x eerder had gehad. Na een hoge dosis antistolling werd ik dan eindelijk naar de afdeling gebracht waar ik een bed kreeg en eindelijk goed kon liggen. Dan is er daar weer een hele riedel te gaan op zaterdagavond. Ook Thom moest nog komen met spullen, want die had ik nog niet.

Verder werden er wat monsters genomen van urine en ontlasting en kreeg ik medicijnen via mijn infuus. Ook werd er een afspraak gemaakt voor een CT scan maandag, en tot die tijd veel antistolling.Uiteindelijk bleek dat de emobolie was opgelost en het gevaar dus geweken was.

In mijn darmen zit een bacterie die ik verder uit moet zieken, maar wat nog wel een paar weken kan duren. Nog steeds hou ik niet veel meer binnen dan een beschuitje en wat vla, dus daar hou ik me maar aan.

Inmiddels ben ik dus weer thuis, en nu dus herstellen. Dit alles heeft toch weer een grote impackt op je lijf, en dat moet je dan weer incasseren, maar het is niet anders, en ik heb het tenslotte weer overleefd, en daar draait het om.

In mei gaan we naar de USA, dus das een mooi doel om naar toe te leven. We gaan een rondreis maken met een aangepaste camper, en we hebben er ongelofelijk veel zin in. We vliegen naar LA en van daaruit gaan we verder. Mellis gaat gezellig mee, en mag als hulphond ook in de cabine van het vliegtuig. Het gaat een hele onderneming worden, wat al een hoop voorbereiding heeft gekost, dus ik heb nog 4 weken om op te knappen!

Jullie zijn weer op de hoogte, en zodra ik weer wat puf heb kom ik bij jullie buurten.

Liefs As

Vanalles

Het zijn rare tijden geweest de afgelopen weken, en dan met name de afgelopen week.

Vorige week woensdagavond werd ik ziek. Koude koorts, overgeven, diaree en nog wat klachten. Doodmoe was ik de volgende ochtend en niet in staat mijn bed uit te komen. Vrijdag hadden we eigenlijk examen van onze eerste module, maar dat heb ik af moeten bellen, ik was te ziek. Vrijdag middag kwam de huisarts en kreeg ik iets voor de misselijkheid. Mocht het zaterdag niet over zijn moest ik de huisarsten post bellen. Dat heb ik gedaan zaterdag middag want ik hield ook geen eten meer binnen.

De huisarts had het snel gezien en belde een ambulance om mij af te voeren naar het ziekenhuis. Op de spoedeisende hulp beland werden er allerlei onderzoeken gedaan. Ik was uitgedroogd en moest aan het infuus, en uit bloedonderzoek bleek dat ik ook een longembolie had. Na die diagnose was de diaree en overgeven aan de kant geschoven, want een embolie heeft een hoog risico, zeker omdat ik het al 3x eerder had gehad. Na een hoge dosis antistolling werd ik dan eindelijk naar de afdeling gebracht waar ik een bed kreeg en eindelijk goed kon liggen. Dan is er daar weer een hele riedel te gaan op zaterdagavond. Ook Thom moest nog komen met spullen, want die had ik nog niet.

Verder werden er wat monsters genomen van urine en ontlasting en kreeg ik medicijnen via mijn infuus. Ook werd er een afspraak gemaakt voor een CT scan maandag, en tot die tijd veel antistolling.Uiteindelijk bleek dat de emobolie was opgelost en het gevaar dus geweken was.

In mijn darmen zit een bacterie die ik verder uit moet zieken, maar wat nog wel een paar weken kan duren. Nog steeds hou ik niet veel meer binnen dan een beschuitje en wat vla, dus daar hou ik me maar aan.

Inmiddels ben ik dus weer thuis, en nu dus herstellen. Dit alles heeft toch weer een grote impackt op je lijf, en dat moet je dan weer incasseren, maar het is niet anders, en ik heb het tenslotte weer overleefd, en daar draait het om.

In mei gaan we naar de USA, dus das een mooi doel om naar toe te leven. We gaan een rondreis maken met een aangepaste camper, en we hebben er ongelofelijk veel zin in. We vliegen naar LA en van daaruit gaan we verder. Mellis gaat gezellig mee, en mag als hulphond ook in de cabine van het vliegtuig. Het gaat een hele onderneming worden, wat al een hoop voorbereiding heeft gekost, dus ik heb nog 4 weken om op te knappen!

Jullie zijn weer op de hoogte, en zodra ik weer wat puf heb kom ik bij jullie buurten.

Liefs As